اگر از همان خردسالی به فرزندان مان چگونگی مدیریت احساسات از جمله عصبانیت شان را بیاموزیم، کودک شیرین مان نه اوقات خودش را تلخ می کند و نه ما را کلافه می کند.
ممکن است یک فرد به دلیل احساس حقارت یا بی‌اهمیت بودن، همواره تاخیر داشته باشد و دیر کردن، راه او برای تحمیل خود به موقعیت و جلب توجه حداکثری است. شاید متوجه شده باشید که برخی از افرادی که عادت به دیر آمدن دارند، معمولا بابت آن معرکه‌گیری هم می‌کنند؛ عذرخواهی فراوان، معرفی خود به نوبت به همه و جابجایی دائم.
مادری هستم که نگران آینده دخترم هستم. او ۱۶ ساله است و لجباز. به حرف های من گوش نمی‌دهد. از صبح تا شب با رفیق‌هایش به گردش و خوش‌گذرانی می رود. سال پیش، ترک تحصیل هم کرد. لطفا راهنمایی‌ام کنید؟
