نشانه‌های بحران صندوق‌های بازنشستگی از سال ۱۴۱۰ بروز پیدا می‌کند؟

وی افزود: بحران در ایران یک ویژگی متمایز نسبت به دنیا دارد. ما در یک کشور جوان، بحران مستمری داریم؛ این یک پدیده نادر در دنیا است. مثل این می‌ماند که یک فرد در ۲۰ سالگی سکته قلبی می‌کند. حالا چه شد که این اتفاق افتاد؟ این سوال خیلی مهم است که چرا یک کشور جوان، همه صندوق‌هایش پیر هستند و دچار بحران شده‌اند. این را در دو سطح می‌شود پاسخ داد. یک سطح، اکوسیستم اقتصاد ایران است که بالاخره صندوق‌ها بخشی از آن هستند و یک بخشی هم، اکوسیستم خود صندوق‌ها است.

قاسمی متذکر شد: البته در اکوسیستم دوم، خود صندوق‌ها هم وسط می‌آیند و اکوسیستم حاکم بر مدیریت صندوق‌ها هم مهم می‌شود که منجر به بحران شده است. شما صندوق‌های بازنشستگی را با همین مختصات به ژاپن ببرید و در ژاپن هم همین کار را انجام دهید، قطعا سقوط می‌کنند. البته فقط دیرتر سقوط می‌کنند؛ ممکن است ماجرا ۲۰ سال به تعویق بیفتد، ولی محکوم به سقوط است. پس فراموش نکنیم که محیط اقتصاد کلان مهم است و وقوع بحران را به تعویق می‌اندازد. تعویق یعنی آثار بین‌نسلی؛ یعنی یک نسلی می‌تواند پانزی باشد و یک نسل دیگر، هزینه‌اش را بدهد.

وی عنوان کرد: به این ترتیب، اگر ما اکوسیستم اول را اصلاح کنیم که کار بسیار دشواری است، چون سیاست خارجی باید اصلاح شود و سرمایه‌گذاری اتفاق بیفتد، فقط ماجرا را به تعویق انداخته‌ایم. موضوع مهم‌تر، اکوسیستم خود صندوق‌هاست که گفتم که اگر صندوق‌ها را با همین مختصات هر کجای دنیا ببرید، دیر یا زود محکوم به سقوط است، زیرا این مدل صندوق‌داری، تعهداتش بیش از بازدهی و درآمدش است.